කර ගල ගගා ඉන්නා රඟ මම නොදනිම්ද..

එක් සමයෙක්හි බ්‍රහ්මදත්ත නම් රජෙක් රාජ්‍ය කරන කල්හි....

          නෑ නෑ එහෙම නෙමෙයි..  එකමත් එක රටක රජෙක් හිටියා. රජෙක් කිව්වට හැම රජාම හොද නෑනෙ. ඔය අපිටත්  ඉන්නෙ දෙන්නෙක්ම.  බ්ලොග් ලෝකෙට එකයි. ලංකාවෙ  එකයි.  බ්ලොග් රජාත් ඉතින් අන්තපුරේ බලාගෙන ඉන්නවා විතරනේ. අනිත් රජා ගැන නම් මම දන්නෙ නෑ. 

     ඒවා මෙව්වා වැඩක් නෑ. මම මේ කියන්න හදන්නේ එකෝමත් එක කාලෙක හිටපු රජෙක් ගැන. අර චන්දන කියනවා වගේ මේ රජත් කවි කියන්න බොහොම කැමතියි. කැමැත්ත තිබ්බට විතරක් මදිනේ. හැකියාවත් ඕනෙනෙ. රජත් බැරි බැරි ගාතේ ඉදලා හිටලා පද හතරක් ගලපලා කියනවා. අහන් ඉන්න අයට ඉතින් කරවිලයි කොහොඹයි එකට අඹරලා අතුරුපසට  කනවා වගේ. එත් ඉතින් රජාගේ කවියනේ අමාරුවෙන් අහගෙන ඉදලා.. වන් මෝ වන් මෝ කියලා කෑ ගහනවා. නැත්තං ඉතින් බෙල්ලනෙ යන්නෙ. 

    රජාගේ කවි කියවිල්ල වගේම තමයි රාජ්‍ය පාලනේත්. ඉතින් කාලයක් යනකොට ඇමති මණ්ඩලයටත් රජාගේ කවි කියවිල්ල වගේම රජාවත් තිත්තම වෙලා ගියා. තිත්ත උනා කියලා දෝසාබියෝගයක් ගේන්නයි කියලද. ඇමතිලා සතරකන්, අටකන් මන්ත්‍රන තියලා පැලෑනක් ගැහුවා රජාව මරවන්න කියලා. ඔය ලොකු ලොක්කෝ පැලෑන් ගැහුවට ඔව්වා කිරියාත්මක කරන්න වෙන්නේ ඉතින් සොක්කන්ටනේ. මෙදා පාරත් එහෙම්මමයි. රජාව මරන වැඩේ බාර දුන්නෙ කරණවෑමියට,  අර කොන්ඩෙ කපන්නේ. රාජකීය කොන්ඩේ කපන ගමන් රාජකීය බෙල්ලට දැලිපිහිය තියලා අදින්නය කියලා තමයි උපදෙස් ලැබුනේ. මොන උපදෙස ලැබුනත් කරණවෑමියා වෘත්තීය කොන්ඩෙ කපන්නා මිස බෙලි කපන්නා නෙමෙයිනේ. තමන්ගේ බෙල්ල බේරා ගන්න ඔනෙ නිසා බයෙන් බයෙන් තමයි වැඩේට අත ගැහුවේ.

   ඔන්න ඉතින් රජත් පාන්දරම අවදි වෙලා සිරියහන් ගබඩාවට වෙලා බලන් ඉන්නවා දවසේ වැඩ පටන් ගන්න කලින් රැවුල එහෙම කපාගෙන පිලිවෙලක් වෙන්නය කියලා. වෙනදා පාන්දරම රැවුල කපන්න ගියාට අද කරණවෑමියාට අඩියක් උස්සා තියා ගන්නත් බැර තරමට බය. ඒ නිසා පොඩ්ඩක් ප්‍රමාද වෙනවා. රජත් කම්මැලි කමට ගිහින් සිරියහන් ගබඩාවේ කවුලුවෙන් රාජකීය උයන දිහා බලනවා. අප්පුච්චියේ පාන්දරම ගාලෙන් පැනලා ආපු තඩි මී හරකෙක් රාජකීය උයනේ රාජකීය ගලක අගක් අතුල්ලනවා. මේක දැක්කම රජාට කවි සිතුවිල්ලක් පහලවෙච්චි. උඟුරේ  රැල් බුරුල් එහෙම ඇරපු රජතුමා හොද සද්දෙට කවියක් කියනවා.

කර ගල ගගා ඉන්නා රඟ මම නොදනිම්ද..

කවියක් කියන්න කට ඇරියට දෙවනි පදේ ගලපගන්න රජාට බෑ. ටික වෙලාවක් කල්පනා කරපු රජා දෙවෙනි පදෙත් කියනවා.

කර ගල ගගා ඉන්නා රඟ මම නොදනිම්ද..

ඔන්න එතකොටම කරණවෑමියාත් රජතුමා කිට්ටුවට එනවා රැවුල කපන්නය කියලා.  රැවුල කපන්න කලින් දැලි පිහිය මුවහත් තියන්න එපැයි. කරණවෑමියා ඒ කාරිය කරණ කන් රජතුමා තුන්වෙනි පදෙත් කියනවා.

කර ගල ගගා ඉන්නා රඟ මම නොදනිම්ද..

මේක ඇහිච්චච කරණවෑමියට මල මුත්තර පිට නොවුනා විතරයි. රජතුමා හතරවෙනි පදයත් කියලා රාජකීය ලීලාවෙන් කවිය අහවර කරනවා.

කර ගල ගගා ඉන්නා රඟ මම නොදනිම්ද..

        වෙන්න යන සන්තෑසිය ඔක්කොම රජතුමා දන්නවයි කියලා හිතපු  කරණවෑමියා රජතුමාගේ දෙපා මුල වැද වැටිලා සමාව ඉල්ලා තමන් කොරන්න ගිය කාරියත් කොරන්න කියපු ඈයොත් ඔක්කොම වක්කඩ කැඩුවා වගේ කියනවා. රජත් අන්දුන් කුන්දුන් වෙලා. කොහොමින් කොහොම හරි රාජකිය කුමන්ත්‍රණයක් අහුවුනානේ. 

      රජතුමා කරණවෑමියාට නං සමාව දුන්නා කියලයි ආරංචිය. ඇමති මණඩලේට නං මොනවා උනාද දන්නෙ නෑ. අර මී හරකටනං රාජකීය හරක් ගාලේ නායක මී හරකා විදිහට උසස් වීමක් ලැබුනලු.

ප:ලි.

සිව්දෙස හෝ මුතුහර සගරාවක පලවූ ලිපියක් කියවූ මතකයෙන් ලියුවෙමි. චන්දනගේ එකල රජවරුද  කවි කීහ පොස්ටුව කියවීමෙන් මතකයට නැගුනකි.   ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙනි.

කෝඩු කාරයාගේ අඳෝනාව

                  තාම කකුල් දෙකත් රිදෙනවා. ඒත් මේක කියන්න ඔනේ. උන් සීනියර්, අපි ජූනියර්. කරුමෙට හරි මේක සීනියර් එකෙක් දැක්කොත් මම ඉදලා  ඉවරයි. බයවෙලා හැමදාම කට වහගෙන ඉන්නත් බෑ.  වෙන එකෙක් මේ කට්ට නොකන්න මම මේ ටික කියන්නම ඕනෙ.

        මහරගමින් බස් එකට නැංග වෙලාවේ තමයි මට මීටර් උනේ සෙට් එකෙන්ම ජූනියර්ම එකා මමයි කියලා.  මම දැන ගත්තා මට කැටේ සෙට් වෙනවා කියලා. කොටුවේ ස්ටේෂන් එකේ කොච්චියට ටිකට් ගන්න පෝලිමට ඉන්න් උනෙත් මට. ඒකත් වැරදි පෝලිමක. කෝච්චියේ යන කොට සීනියර්ලා දොරේ, අපි ඇතුලේ. දොරේ යන්න බැරි තරම් සීතල වැඩි උනාම ඇතුලට ආපු සීනියර් එවුන් අපිව බයිට් කරන්න තියා ගත්තා. අපි කිව්වට වැඩියෙන්ම මාව. මහ ලොකුවට අර පදක්කම මේ පදක්කම ගහපු, කෑම්ප් බර ගානකට ගිය, ගිනි මැල සංදර්ශණ මෙහෙයවන උන්ට සිංදු කියන්න බෑ, කෑම්ප් දෙක තුනක් ගිය මමම ඒක කරන්නත් ඔනේ. අපරාදේ කියන්න බෑ. අමාරුවෙන් සිංදුවක් පටන් ගත්තම ඇදන් යන්න නං කට්ටිය හිටියා. 

        කෝච්චියෙන් බැහැලා නැගපු බස් එකේ හිටගෙන ගිය නිසා ඒ බස් එකේදි  ප්‍රශ්නයක් උනෙත්  නෑ. බැස්සට පස්සෙත් හැමොගෙම පිටේ වගේ බෑග් තිබුන නිසා වැඩිපුර බර ගෙනියන්න  සෙට් උනෙත් නෑ. ඒ උනත් හිත් පිත් නැති අමන සීනියර්ලා මාව පාන්දර හතරට විතර පට්ට සීතලේ සීත ගඟුලට බස්සවල නෑව්වා. අනිත් උන් ඔක්කොම යන්තං මූන විතරක් තෙමා ගනිද්දී මම විතරක් ගැහි ගැහී නෑවා. ටිකක් සෙනග හිටපු නිසාද මන්දා ඊට පස්සෙ උඩ මලුවට නගින කම්ම ලොකු කරදරයක් උනේ නෑ.  සිරි පතුල වැදලා අවසන් උනාට පස්සේ උඩ මලුවේ තියෙන විශ්‍රාම ශාලාවට ගියා කෑම කන්න. පට්ට සීතල වතුරෙන් පිගන් හෝදන්න උනෙත් මට. පිගන් හෝදගෙන ආවට පස්සේ බෝතල් වලට වතුර පුරවන්න උනෙත් මට. කාල ඉවර උනාට පස්සේ කාපු තැන අස් කරලා අතුගාන්න උනෙත් මට.

      මම වැඩ කරන දිහා බලාගෙන ඉදලා සීනියර් එකෙක් කියනවා  හොද වෙලාවට අපි ජූනියර් කාලේ මෙහෙම ගමන් ගියේ නැත්තේ කියලා.  උන්ට තේරෙනවා මම මේ අමු කට්ටක් කන්නෙ කියලා. ඒත් උන්ට ගානක් නෑ. හොදම හරිය පටන් ගත්තේ පහලට බහින්න පටන් ගත්තට පස්සේ. සීනියර් උන්ගේ වැඩේම ෆොටෝ ගහන එක. අඩි දහයක් යනවා ෆොටෝ ගහනවා,  ගහක් දැක්කත්  මලක් දැක්කත් බෙට්ටක් දැක්කත් නැවතිලා ෆොටෝ ගහනවා  ඊට පස්සේ පරක්කු වෙනවා කියලා අපිව කන්න හදනවා. රත්නපුරා පාරෙන් පල්ලං බැහැගෙන එනකොට හම්බ උනා ඇහැළ කණුව කියලා එකක්. 

ඒයි කෝඩු කාරයා වැදපන් මේකට.
හොදට දණ ගහලා වැදපන්.

       චුටුස් චුටුස් ගාලා ෆොටෝ දෙකතුනක් ගන්නවා දැකපු නිසාම මේකත් මාව මඩවන්නම කරන වැඩක් කියලා තේරුණා. ඒත් මොනවා කරන්නද. උන් සීනියර් මම ජුනියර්. 

       ඇහැළ කණුවෙන් පටන් ගත්ත වැදිල්ල නැවතුනේ එරත්නටම ආවට පස්සේ. මග දිගට තිබුන සේරම බුදු පිළිම, දේවාළ, ලොකු ලොකු ගස්, නාපු තැන තිබුන ලොකු ගල් ගෙඩියට පවා මම වැන්දා. ඒක කමක් නෑ කියමුකෝ. ඒච්චර කරලත් නානකොට යන්තං දනිස්ස තෙමෙන හරියට වඩා අඟලක්වත් ගැඹුරට යන්න දුන්නෙ නෑ. උන් නං දිය බුං ගගහා නෑව. උන් දියඹේ පීනනවා, අපි ගොඩ පීනනවා. නෑවට පස්සේ කාපු තෙල් රොටියනං අවුලක් නෑ. ඒත් සීනියර් උන්, රොටිය කන්න දීපු කටේ තියන්න බැරි තරම් සැර ලුණු මිරිස, මහා රසයි කියාගෙන හෙන ගොඩක්  කාලා හාස් හූස් ගාද්දි වතුර අදින්න උනෙත් මට. 

        සැර වැඩි කමට උන් ප්ලේනටි දෙක දෙක බොනකොට මටත් ප්ලේන්ටි දෙකක් නං හම්බ උනා. එරත්නට ආපු ගමන්  ආපහු සැරයක් මාව නෑව්වා. උන් මූණ හේදුවා. ඊට පස්සේ හැම එකාටම මාව සිරීපාදේ එක්කගෙන ගියාට ස්තුති කරන්නත් උනා. ඒකලු චාරිත්තරේ.  අනේ උනුයි මායි දන්න චාරිත්තර. උන්ගේ හිතේ උන් මාව බයිට් එකට ගන්න කරන ඒවා මට තේරෙන්නෙ නෑ කියලා.  උන් හිතන්න ඇති මම මාට්ටු උනා කියලා. උන් සීනියර් නිසා මම කට වහගෙන හිටියා. මට තව බැජ් දෙක තුනක් ගහගන්න ඔනෙනෙ. ඔව්, මම හිතා ගත්තා, හිටපල්ලකෝ මමත් සීනියර් උන කාලෙක කෝඩුකාරයෙක් වන්දවන්නම්කො සිරී පාදේ. 

ප:ලි
   සති අන්තයේ බාලදක්ෂයන් කිහිප දෙනෙකු සමග සිරිපා කරුණා කලෙමු. කෝඩු කාරයෙක් සිරිපා වැන්දවූවෙමු..
ප:ප:ලි
ඌට මෙහෙම හිතෙන්න ඇති.

සඳ නොබලන් සෙනසුරාදා.

               

        මැණිකා හරි හැඩකාර කෙල්ල. ගේ දොර වැඩටත් බොහොම දස්සයි. හීන් සංදියේ ඉදන්ම එකට දුවල පැනලා නටපු පුංචා එක්ක මැණිකාගේ සම්බන්ධයක් තිබුනා. පුංචි සන්ධියේ ඉදං දැන හදුනනවා උනත් මැණිකාගේ අම්මයි අපුච්චයි පුංචගෙයි මැණිකගෙයි සම්බන්දෙට කැමති උනේ නෑ.  මැණිකගේ අම්මටයි අපුච්චටයි  ඔන උනේ වතුපිටි හරකා බාන එහෙම හොදට තියෙන හොද නම්බුකාර තැනකට මැණිකාව දීග දෙන්න. දහිරියවන්ත කොලුව උනාට මැණිකගේ අපුච්චගේ හිත දිනා ගන්න එක නං කොරන්න පුංචට බැරි උනා.

          ඔයින් මෙයින් අන්තිමට මැණිකව අල්ලපු ගමේ හිටිය හොදට වත් පොහොසත් කම් තියෙන නාඔර ඉලන්දාරියෙක් කැන්දගෙන ගියා. දීග ගියාට මොකද මැණිකගේ හිත තාමත් පුංචා ගැනමයි. ඒ උනාට මැණිකව දීග ගත්තු රංහාමි  නං මැණිකට පණ ඇරලා ආදරෙයි.  පුංචා ගැන වගක් වත් රංහාමි දන්නේ නෑ. රංහාමිත් කැත්තේ උදැල්ලේ වැඩට බොහොම දස්ස කම්මැලි කමක් නැති යස ඉලන්දාරියා. මැණීකා ගේ පිනටදෝ රංහාමිගේ කුඹුර බොහොම සාරෙට වැඩුනා.  තව ටික දොහකින් ගෙයි අටු කොටු පුරවන්න පුලුවන් නේද කියල රංහාමි බොහොම කඩිසරව කුඹුරට සාත්තු සප්පායම් කරා.  දවල් වරුවට වී කරල් කන්න එන කුරුල්ලෝ එලවන්න මැණිකත් උදවු උනා. ඒ ලැබෙන ඉස්පාසුවකට තමයි රංහාමි ඩිංගක් ඇහැ පියා ගන්නේ. ඇයි ඉතිං රාත්තිරියට වල් සත්තුන්ගෙන් කුඹුර බලා ගන්න ඒපාය. සද්දන්ත අලි රංචුවක් ගම වටේ කරකැවෙනවය කියලා රාවයකුත් ගමේ පැතිරිලා තිබුනා. අලියෙක් දෙන්නෙක් කුඹුරට බැස්සොත් ඉතින් කාලාන්තරයක් වෙච්ච මහන්සියෙන් වැඩක් නෑ නෙව.  

              ඔය හේතු කාරනා නිසා දැන් දවස් ගානක ඉදලා රාත්තිරියට ගෙදර මැණිකා විතරයි. ඔය කාරණාව කොහෙන්දෝ ආරන්චි කරගත්ත පුංචත්, රංහාමි කුඹුරට යන අල්ලපනල්ලේ මැණිකගේ ගෙට රිංගන්න තියා ගත්තා. රංහාමි තමන්ට කොච්චර හොදට සැලකුවත් මැණිකට කොච්චරවත් පුංචව මතක් වෙනවා.  ඉතිං පුංචව දැක්කම  මැණිකටත් ඉහේ මලක් පිපුනා වගේ.  දවස් ගානක් තිස්සෙම මේ විදිහට පුංචා ,රංහාමි කුඹුරට යනකං ඉදලා මැණිකාගේ පැළට රිංගනවා. මැණිකත් බොහොම කැමැත්තෙන් පුංචට ආදරසත්කාර කරනවා. මැණිකා දීග යන්න කලින් තිබුන තහංචි දැන් නෑනේ. ඉතින් ඔය ආපු කීප දොහේම වගේ පුංචට මැණිකගේ පැදුරත් පෑගුනා. 

             එදා  ඉතිං පුර හඳ බොහෝම සාරෙට පායලා තිබුන දවසක්, පුංචත් හොරෙන් හොරෙන් මැණිකගේ ගේ මානෙට කිට්ටු කරලා බලන් ඉන්නවා රංහාමි යනකං. පුංචා හැංගිලා බලන් උන්නේ රංහාමිගේ හරක් මඩුව පිටි පස්සේ. එදා රංහාමි කුඹුරට යන්න ටිකක් විතර සුනංගු උනා. පුංචත් මදුරුවෝ තල තල බලං හිටියා. පුංචට දැන් හොදටම තෙහෙට්ටුයි. හරක් මඩුවේ ගදයි, ගොම්මනේ මදුරුවෝ කාලයි, ඒ මදිවට මැණිකාගෙ පැදුර පාගන්න තියෙන හදිස්සියයි සේරම එක්කාසු වෙලා පුංචා ඉවසුම් නැතුව හිටියේ. ඔන්න යාන්තං රංහාමි ගියා කියලා මැණිකා සංඥාවක් දුන්නා. කළබල වෙච්ච පාර පුංචට උන්හිටි තැනුත් අමතක උනා. දඩිබිඩියේ ගෙට රිංගන්න දගලපු දැගලිල්ලට දබොක් ගාල ඇදගෙන වැටිච්චි. ඒ සද්දෙට මැණිකත් දුවගෙන ආපි. අනේ බැලින්නං පුංචා ඇදගෙන වැටිලා තියෙන්නේ අලි ගොම තැබ්බක් උඩට. පුංචගේ වස්තරෙන් ගන්න දෙයක් නෑ. මැණිකත් පුංචට මාරු කරගන්න සරමක් දීලා ගොම ගෑවිච්ච සරම  ගේ පිටිපස්සේ කැන්ද ගහේ අත්තක එල්ලුවා. 

         ඔන්න එතකොටම මිදුල දිහාවෙන් සද්දයක් ආවා. රංහාමි ගෙදර ඇවිත්. හත්වලාමයි පුංචට දෙයියෝ බුදුන් සිහිඋනා. ඌ විගහට කැලේ පැනපි.  මැණිකත් මුකුත් නොදන්නවා වගේ ඉස්සරහට ගිහින් රංහාමිව පිළිගත්තා. රංහාමි අමතක වෙච්ච මොකක්දෝ අරගෙන ආපහු කුඹුරට යන්න එලියට බැස්සා. මිදුලට වැටිල තියෙන හඳ එළිය දැක්ක රංහාමි, මැණිකෙටත් කතා කරා හඳ බලන්න. ඔන්න එතකොට තමයි මැණිකෙට දෙයියෝ බුදුන් සිහි උනේ. හඳ පායලා තියෙන්නේ පිළිකන්නේ තියෙන කැන්ද ගහට උඩින්. රංහාමි හඳ බලන්න පිළිකන්නට ගියොත් කැන්ද ගහේ වනලා තියෙන පුංචගේ ගොම සරම පේනව. ගෑනුන්ගේ මොලේ හැදි මිටේ දිගය කිව්වට මේ වගේ වෙලාවල් වලට ඒක හබලකටත් වඩා දික් වෙනවා.  එදා සෙනසුරාදා  දවසක්. විගහට රංහාමි ගාවට ගිය මැණිකා බොහොම ලස්සනට තාලයට ඇදලා පැදලා කවියක් කිව්වා.

දුක දුරු බදාදා

සඳ නොබලන් සෙනසුරාදා

දුටොත් සඳ ඉරිදා

ඊට පසුදා වේය නිරිඳා

අනේ ඉතින් කවිය අහපු රංහාමිත් එහෙනං හෙටම හඳ බලනවා කියලා කුඹුරට යන්න පිටත් උනා.

ප:ලි. 

කලකට පෙර  සිව්දෙස හෝ මුතුහර  සගරාවක පලවී තිබූ ලිපියක් කියවූ මතකයෙන් ලිව්වෙමි. සගරාව සොයා ගැනීමට නොහැකි විය.